Seninki sana, benimki bana

Genç görünen yaşlı bedenler

Onlar nerede idiler?

Bizleri muhtaç eylediler nankörlere

Bir türlü veremedik el ele

Kendimiz bile inanmadık, kendi kibrimize

Ne berimizi bilir idik ne de ardımızı

Bilemeden, bilmeden bahtımızı

Düşürdük nefsimizi peşimize...

Sanki biz değil idik o kelamları eden

Sanki biz değil idik o hareketleri eden

Bizler ki, inkârı en iyi bilen

Velev ki nadim olanda, o vakit ise zaman isteyen...

Seninki sana, Benimki bana...

Edersin kendine, ederim kendime

İki kelam edende

Umulur ki kalp işitende

O vakit var idir bu yazılanların manâsı

Bu dünyanın kahrı da bitmez, meşgalesi de bitmez. Lâkin sevinci kısa sürer. Bu da neye delâlet eder dersin?

Yerimiz burası değil. Ona delâlet eder.

Buna delâlet eden nice delil var idir. Bizler görebildiğimiz kadar görebiliriz. Ancak çoğumuz görmek dahi istemez, hemi de görür olduğu hâlde... 

Unutma, sendedir diye senin olduğu zannına kapılma. Sende olan sana emanettir. Husus onunla ne yaptığın, ona, onlara nasıl sahip çıktığındır husus. Bizler o kadar nankörüz ki görür de görmeyiz, inanır da inkâr ederiz. Bu kadar gaflet içeririz bizler. 

Görmedik diye yoklar mıydı, göremedik diye inkâr mı etmeliydi?

Hâlbuki akleden görür, gören hisseder, hisseden yaşar, yaşayan ise varır idi.