Kolay oldu alay, Vay anam Vay

Eder mi tecelli
Olur muyuz teselli
Sanma ki ebedî
Bilemedik daha az evveli
______________________________

Umduğuz gibi bakmaz, bakdığımız gibi görmez, gördüğümüz gibi karar kılmaz mıyız?
Peki tüm bunlara rağmen, yine de hata yapmaz mıyız? Onca şeye rağmen nasıl olur da yaparız? Demek ki neyiz? Beşeriz. Mucizevi bir şey ararız da, mucizevi bir şey önümüze gelende de ya inkâr ederiz ya görmeyiz yada görmezden geliriz. Kapıldım dünyanın boşluğuna, geldim nefsin oyununa. Derdi kendinde sanır, önündekinden feyz almaz, hikmet çıkarmaz. Sonunu bile bile üzülür. Zannı aleme gömülür. Gösteren olmasa; görmeye gücü yetmez, kibrinden kıvancından da yedirmez. Ne demeli ki. Saplandıkça saplandığımız bu bataklık ve bizleri o bataklığa battığımız hâlde sesimizi susturan nefs ve şeytan. Kendi içimizdeki düşmanları yenemedik, yeryüzünde kendimize düşmanlar edindik. Aciziyetimize acizliği katıp, sonra kurtar Allah'ım dedik. Allah bizi kurtarınca da sırtımızı dönüp inkâra gittik. Vah bizler ne eyledik. Dünyada bunu bir dostuna yapabilir misin? Yapamazsın. Ama bizi biz yapana yaptık. Ve bunlara rağmen, hâlâ lütuf içerisinde olduğumuzu görmüyor musun? Kalbin parçalanmaz mı? O dost dediğin seni affeder mi? Affetse bile eskisi gibi olur mu? Affeder ise kaç kere affeder?
Hakîkaten Cennet çok kolay, fakat biz ederiz alay. Kendimize zorlaştırırız.

Yol: varana, Hidayet: arayana

Seninki sana, benimki bana.
Yok idir havam, çıksın ki foyam

Hayat bedbaht olanda;
Ederiz isyan
Varamayız Divanına
Sendedir diye senin sanma
Alınır anında
Böbürlensen de kalmayacak yanına.

Gel bu hidayet kervanına

Kıt ile zât sanır kendisini
sanki alemlerin efendisi
aldığı nefesi bilmezki
Böyleyiz ne yazık ki

Acelesi olan, ecele
Eceli gelen acele ile
Rabbimiz bizleri af eyleye
bizlere ihsan eyleye, aşkı ile